Hamileliğimin 34. haftasında, kendisi evimize gelerek eşimle çok güzel fotoğraflarımızı çekti.Ancak şişen burnuma ve yüzüme bakılacak olursa, siz siz olun hamilelik fotoğraflarınızı biraz daha erken haftalarda çektirin derim ben.
Fotoğraf çektirmenin gerçekten anı ölümsüzleştirmek olduğuna sonuna kadar inanırım.Ama inanın hamilelik fotoğrafları , bir kadın için hayat boyu her baktığında içini kıpır kıpır yapacak, üstünden çok geçmiş bile olsa geçirdiği o 9 aylık dönemde hissettiklerini tekrar hissetmesini sağlayacak, hafiften de o günlere duyduğu özlemle duygusallaşıp içinin burkulmasını sağlayacak kadar özeller.
İnsan hayatında kaç kere kocaman göbeğiyle gurur duyabilir, göbeği büyüyor diye mutlu olabilir ki? Eh o zaman bu günleri anılar geçitimize işlemek de şart oluyor böylelikle.
Bana sorarsanız en güzel hamilelik teması çıplak karınla çekilen fotoğraflarla işleniyor.Biz de bu doğrultuda fotoğraflarımızın çoğunu kocaman çıplak göbeğim ön planda olacak şekilde çektirdik.
Mucize gibi değil mi, şimdi kollarımda olan minik un kurabiyem, şu gördüğünüz kocaman karnımdaydı. Daha sadece 4,5 ay olmasına rağmen, hangi ara oradan çıktı, hangi ara büyüdü inanasım gelmiyor.Sanki çok uzun zaman olmuş gibi doğalı.Sanki yıllardır kollarımda, yıllardır anneyim.
Gözümün önünde günden güne hızla büyümesini gördükçe, artık genç yaşıma rağmen benim de hızla yaşlandığımı fark edebiliyorum. Sanırım biraz da bu yüzden anılarıma sahip çıkmaya çalışmam, oğlumu beklerken ya da onunla olan her anımı ölümsüzleştirmeye çalışmam.Çünkü görüyorum ki, ben daha şimdiden doğduğu günü , ilk zamanlarını çok özlüyorum...yıllar geçip de kocaman adam olduğunda ne olacak inanın hiiiiç bilemiyorum:)
Dipnot: Annelik bir de böyle bir şey işte.Her şeyi dramatikleştirmeden yapamıyorsunuz:)
